Gaskell w finale powieści podsumowuje postawy wobec rolniczego i miejskiego sektora, integrując je w świadomości kobiety należącej do klasy średniej.
Margaret uświadamia sobie, że „jeśli żyję w fabrycznym mieście muszę używać fabrycznego języka, kiedy zechcę”. Kiedy udaje się do Londynu po śmierci rodziców, odczuwa „dziwny rodzaj pustki”.
Mając za sobą doświadczenia wynikające z życia na Północy i na Południu, Margaret Hale potrafi zauważyć i ocenić kulturowe różnice obu kręgów. Gaskell umieszcza takie porównania w świadomości tej postaci, a nie narratora (w przeciwieństwie do rozwiązania zastosowanego w „Mary Barton”).
Gaskell rejestruje te różnice, łącząc je w obrazie róży. Róże rosną w przydomowych ogródkach na wsi. Pisarka pokazuje Margaret zrywającą róże, ale to się zmienia, gdy młoda kobieta widzi tanie tapety na ścianach w Milton [i mówi do matki]: „Musisz przygotować się na to, co zobaczysz na tapetach w salonie. Różowe i niebieskie róże z żółtymi liśćmi!”.
To właśnie te róże są związane z Margaret, co jest widoczne we wrogim nastawieniu pani Thornton do niej jako tej, która zadziera nosa wobec jej syna: „Ostrze z damasceńskiej stali okazało się bezużyteczne i nie na miejscu wobec płatków róż”.
Kiedy Margaret odwiedza Helstone, znowu widzi „Ogród, trawnik, dawniej tak gustownie strzyżony, że nawet zabłąkane listki różane wyglądały jak plamki na jego idealnej powierzchni, teraz zarzucony był dziecięcymi zabawkami. Tu torebka szklanych kulek, tam kółko, słomiany kapelusz zawieszony na krzaku róży jak na wieszaku, niszczący długą, piękną delikatną gałązkę okrytą kwiatami".
W finałowej scenie Thornton daje jej uschniętą różę z Helstone, co oznacza jej przystosowanie się do nowego porządku, w którym kultura rolnicza jest zdominowana przez przemysł.
Tłumaczenie artykułu: Gosia
Tłumaczenie fragmentów powieści: Caroline, Alison, Gosia.
źródło:
The Rose Image in North and South
[From Joseph Kestner, Protest & Reform: The British Social Narrative by Women, 1827-1867.]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz